به آزادی‌های سندیکایی احترام بگذارید؛ رهبران سندیکایی زندانی در ایران را آزاد کنید.
در ژانویهٔ ۲۰۱۶ [دی ۹۴] دولت ایران توافق‌نامه‌ای را در مورد اجرای معاهده‌های بین‌المللی و مقررات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در زمینهٔ توسعهٔ فناوری هسته‌یی و استفاده از آن امضا کرد. مردم جهان نفس راحتی کشیدند که یک تهدید عمده در عرصهٔ کشمکش‌های خاورمیانه از سر راه برداشته شده است. با وجود این، دولت حسن روحانی برای کاهش فشار بر روی فعالان سندیکایی و کوشندگان حقوق بشر در کشور ایران هیچ اقدامی نکرده است. برعکس، همهٔ شواهد گویای این واقعیت است که در رژیم ایران هیچ نشانی از حرکت به سوی قانونی کردن و اجرای مقاوله‌نامه‌های بنیادی و کلیدی ۸۷ و ۹۸ دیده نمی‌شود.
شمار زیادی از فعالان سندیکایی زندانی‌اند، از جمله:
۱. اسماعیل عبدی، دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران، که در مجموع به ۱۶ سال زندان محکوم شده است،
۲. جعفر عظیم‌زاده، رئیس اتحادیهٔ آزاد کارگران ایران، که به ۶ سال زندان محکوم شده است،
۳. محمود بهشتی، از اعضای برجستهٔ کانون صنفی معلمان ایران، که هم‌اکنون در اعتراض به بازداشتش اعتصاب غذا کرده است.
این سه نفر فقط چند نمونهٔ بسیار شناخته‌شده‌اند. شمار زیاد دیگری از فعالان سندیکایی بر اساس اتهام‌هایی جعلی، که پوششی برای مجازات این فعالان به جرم شرکت در فعالیت‌های سندیکایی است، در زندان‌های ایران اسیرند. اسماعیل عبدی و جعفر عظیم‌زاده در اعتراض به دستگیری‌شان و بدرفتاریی که با آنها می‌شود، اعلام کرده‌اند که دست به اعتصاب غذا خواهند زد. این دو زندانی در نامه‌ای که از درون زندان نوشته‌اند، نوشته‌اند: “ما… در اعتراض به… دستمزدهای زیر خط فقر، ممنوعیت برگزاری مستقلانه و آزادانه روز جهانی کارگر و روز جهانی معلم، با خواست خارج کردن… اتهامات امنیتی از پرونده‌های مفتوح کارگران و معلمان معترض و برداشتن این‌گونه اتهامات جعلی و ساختگی از پرونده‌های خود و دیگر فعالین کارگری و معلمان زندانی، از روز دهم اردیبهشت ماه دست به اعتصاب غذای نامحدود خواهیم زد.”. هم‌زمان، ۳۶ روزنامه‌نگار مستقل، از جمله چندین شخصیت برجستهٔ رسانه‌یی، به اتهام‌های ساختگی بازداشت و زندانی شده‌اند.
ما، سازمان‌های اتحادیه‌یی و سندیکایی امضاکنندهٔ زیر، از دولت ایران می‌خواهیم که مطابق با تعهد‌های بین‌المللی‌اش در قبال حقوق بشر و حقوق سندیکایی عمل کند. تا تحقق این شرایط، افکار عمومی جهان نمی‌تواند اطمینان داشته باشد که دولت ایران به‌واقع می‌خواهد که به جامعهٔ جهانی بپیوندد.
در آستانهٔ روز جهانی کارگر، ما از دولت ایران می‌خواهیم که:
۱. همهٔ مقاوله‌نامه‌های سازمان جهانی کار، به ویژه مقاوله نامه های ۸۷ و ۹۸ مرتبط با حقوق بشر و سندیکایی را که حق کارگران در پیوستن به سندیکای مورد نظر و انتخاب خود و فعالیت در آن را تضمین می کند ، اجرا کند؛
۲. همهٔ رهبران و فعالان سندیکایی را فوراً از زندان آزاد کند؛
۳. از اتهام زدن (بر اساس قوانین جزایی ظالمانه) به فعالان سندیکاهایی که هیچ جرمی مرتکب نشده‌اند دست بردارد؛
۴. اجازه بدهد که محاکمهٔ فعالان و رهبران سندیکایی مطابق با معیارهای شناخته‌شدهٔ بین‌المللی، شامل دسترسی به وکیل مدافع و حضور ناظران بین‌المللی از سازمان‌های بین‌المللی حقوق سندیکایی، صورت بگیرد؛
۵. همهٔ روزنامه‌نگاران زندانی را آزاد کند و آزادی رسانه‌ها در گزارش‌دهی بدون مزاحمت و مانع را تضمین کند؛
۶. طبق اصل ۲۷ قانون اساسی ایران به سندیکاها امکان و اجازه بدهد که روز جهانی کارگر را سازمان دهی و به طور علنی و آزاد برگزار کنند.
امضاکنندگان بیانیه:
اتحادیهٔ جهانی اینداستری‌آل (IndustriALL) [بیش از ۵۰ میلیون عضو]
کنفدراسیون سندیکاهای کارگری اروپا (ETUC) [بیش از ۴۵ میلیون عضو]
کنگرهٔ سندیکایی بریتانیا [بیش از ۶ میلیون عضو] (TUC)
فدراسیون جهانی (ژورنالیست‌ها) خبرنگاران مطبوعات( (IFJ)
مرکز جهانی حقوق سندیکایی (ICTUR)
اتحادیهٔ کارگران بخش عمومی و سیستم حمل و نقل بریتانیا (UNITE, The Union)
اتحادیهٔ کارکنان دولت بریتانیا (UNISON)
اتحادیهٔ سراسری معلمان بریتانیا (NUT)
فدراسیون دبیران دبیرستان‌های اونتاریو، کانادا (OSSTF)
اتحادیهٔ استادهای دانشگاه و کالج‌های بریتانیا (UCU)
مجمع ملّی مدیران مدارس و معلمان زن بریتانیا (NASUWT)
اتحادیهٔ سراسری کارگران راه‌آهن، کشتی‌رانی، و حمل و نقل بریتانیا (RMT)
اتحادیهٔ آتش‌نشانان بریتانیا (FBU)
کمیتهٔ دفاع از حقوق مردم ایران “کودیر “(CODIR)