سال ١٤٠٠ با اعتراضات گسترده زندانیان سیاسی دارد رقم میخورد. در اعتراض به سرکوبگری های حکومت و تشدید آن صدای اعتراض زندانیان سیاسی از زندانهای اوین، تهران بزرگ و عادل آباد بلند شده و ٣٤ نفر از آنان وارد اعتصاب غذا شده اند. جرقه این اعتراضات در اعتراض به نقل و انتقال زندانیان به بندهای مختلف و قطع تماس و ارتباطات آنها بعنوان بخشی از فشار سازمانیافته و شکنجه روحی و جسمی زندانیان زده شد. بنا بر خبرها طی روزها و هفته‌های گذشته، حکومت اسلامی اقدام به تبعید زندانیان سیاسی به شهرهای مختلف کرده است. با این اقدام غیر انسانی حکومت خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز همراه با زندانی زیر فشار شکنجه روحی روانی قرار گرفته و بویژه در شرایط کرونا برای ملاقات‌های هفتگی و سفر به شهرهای مختلف با مشکل جدی روبرو میشوند. این موضوع به اعتراض بسیاری در میان خانواده های زندانیان سیاسی و زندانیان سیاسی دامن زده است. از جمله زندانیان سیاسی روز ٢٧ اسفند در بیانیه اعتراضی خود به “جابجایی سرکوبگرانه”ی آتنا دائمی، سپیده قلیان، مریم اکبری منفرد و اسماعیل عبدی اشاره نموده و اعلام کردند که تا زمان تحقق خواسته‌شان که پایان یافتن تنبیه و تبعید و مجازات زندانیان معترض تحت عنوان انتقال است هر روز یک نفر به این اعتصاب غذا خواهد پیوست.
در بخشی از بیانیه اعلام اعتصاب غذای زندانیان چنین آمده است: گرچه انتقال زندانی از بندی به بند دیگر یا از زندانی به زندان دیگر مرسوم است، هرگاه که انتقال با انگیزه و به منظور تنبیه و آزار زندانی انجام گیرد، معنایی جز نقض آشکار و مستقیم حقوق شهروندی و انسانی فرد زندانی ندارد. “انتقال” زندانیان با این سبک و منظور شگرد و شیوه‌ی رایج در زندانهای ایران است و به ویژه با شدتی بیشتر درباره‌ی زندانیان سیاسی اعمال شده و می‌شود. در چند هفته‌ی اخیر انتقال چند تن از زندانیان سیاسی از زندان اوین به زندانهای مختلف بار دیگر نشان داد که جابجایی سرکوبگرانه همچنان ادامه دارد”. در ٢٩ اسفند نیز مصطفی خسروی بابادی یکی دیگر از زندانیان سیاسی به اعتصاب پیوست.
بدبنال این حرکت اعتراضی در ٣٠ اسفند بیانیه اعتراضی ۲۸ نفر از زندانیان سیاسی انتشار یافت و آنها از اعتصاب غذای اخطاری سه روزه خود که از اول فروردین آغاز شده خبر دادند. اعتراض این زندانیان به تشدید سرکوبها و به کشتار آبان ٩٨، سرکوب و کشتار در سراوان و اعدام معترضان و اقلیتهای قومی و مذهبی است. این زندانیان هدف از اعتصاب جمعی خود را تجدید پیوند با کارگران، معلمان و بازنشستگان، اعلام داشتند. این زندانیان در نامه خود به دستمزد چند بار زیر خط فقر شورایعالی کار نیز اعتراض میکنند. یاد نوید افکاری، مصطفی صالحی و محمد ثلاث و هزاران زن و مردی که ایستادند و جانشان را از دست دادند گرامی میدارند. یاد بهنام محجوبی و دیگر زندانیان بیماری که چون شمع پشت میله‌های زندان آب شدند و میشوند و در اعتراض به زندانی که درهایش رو به قبرستان گشوده است گرامی میدارند. و در آخر فرا رسیدن سال نو را به همگان شادباش گفته اند. سعید اقبالی، سینا بهشتی، پیمان پورداد، حسین جندقیان، معین حاجی‌زاده، کیوان صمیمی (از زندان اوین)، محمد شریفی‌مقدم و کیانوش عباس‌زاده (از زندان فشافویه)، محمد داوری و سجاد زارع (از زندان عادل‌آباد) و کسری نوری از جمله زندانیان سیاسی امضا کننده این نامه هستند.
روز اول فروردین نیز ٦ نفر از زندانیان زن به اسامی عالیه مطلب‌زاده، حدیث صبوری، رضوانه احمدخان‌بیگی، زینب همرنگ، شکیلا منفرد، و گیتی پورفاضل و کسری نوری که روز جمعه با ضرب‌وشتم از زندان اوین خارج و به عادل‌آباد شیراز تبعید شد، به این اعتراض پیوستند و دامنه این اعتراض گسترش می یابد.
در بیرون از زندان هم این سرکوبگری ها به موضوع داغ اعتراض در میان تشکلهای کارگری و بخش های مختلف مردم وخانواده های زندانیان سیاسی تبدیل شده است. باید وسیعا به این اعتراضات پیوست.
مواردی از اخبار مربوط به تبعید زندانیان سیاسی به زندانهای دیگر:
روز ٢٧ اسفند آتنا دائمی فعال دفاع از حقوق کودک، حقوق زن و علیه اعدام در اوین پس از ۵سال حبس بدون مرخصی در تهران، به صورت ناگهانی و بدون هر گونه اطلاع قبلی در حالی که حتی امکان جمع‌آوری وسایلش را هم نداشت، با دستبند و پابند به زندان لاکان رشت تبعید شد. پدر آتنا با انتشار این خبر از صلابت آتنا سخن گفت و اعلام کرد که حتی قبل از انتقال آتنا آنها را خبر نکردند. آتنا از زندان لاکات رشت پس از تبعید پیام داده و میگوید: “فریاد من بر سر شماها همچنان بلند است و هرگز از مواضعم کناره گیری نخواهم کرد”.
– «سپیده قلیان»، که به جرم دفاع از کارگران نیشکر هفت تپه با ٥ سال حکم در زندان است، به رغم درخواستش برای انتقال به اهواز که نزدیک به محل زندگی خانواده اوست، شبانه به زندان بوشهر تبعید شد. سپیده قلیان در اینستاگرام خود از اینکه او را با غل و زنجیر انتقال دادند چنین مینویسد:”…سپس دست و پایم را غل و زنجیر کردند و به میان مردم در میدان انقلاب بردند، و چرخاندند. مردم با نگاه های هاج و واج فکر می کردند که این غل و زنجیری کیست؟ می خواستم داد بزنم، من نه امید اسد بیگی هستم و نه کسی که دو بار به هواپیمای اوکراینی شلیک کرد……”.
– اسماعیل عبدی چهره محبوب در میان معلمان و دبیر کل سابق کانون صنفی معلمان نیز دو هفته است که بوسیله ی نیروهای امنیتی بین زندانهای گوناگون و کلانتری های کرج و تهران با دستبند و پا بند در رفت و آمد است. او در روز شنبه یکم فروردین ۹۹ ساعت ۱۵ مسئولین زندان مرکزی کرج از اسماعیل عبدی خواستند که همه وسایل خود را جمع آوری کرده و آماده ی انتقال شود. اما به اواطلاع داده نشد که به کجا منتقل خواهد شد. این موضوع با موجی از اعتراض در میان معلمان و در درون زندان تبدیل شده است. از جمله شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان، کانون صنفی معلمان ایران (تهران) و دیگر شهرها همچون کانون صنفی فرهنگیان گیلان و سازمان عفو بین المللی طی بیانیه ای فشار بر روی اسماعیل عبدی و زندانیان را محکوم کرده و خواستار آزادی فوری وی شده اند.
کمپین برای آزادی کارگران زندانی فشار برروی زندانیان سیاسی و تبعید آنان به زندانهای دیگر را بعنوان شکلی از شکنجه و آزار آنان و خانواده هایشان بشدت محکوم میکند. همصدا با زندانیان سیاسی و همراه با خانواده های زندانیان سیاسی صدای اعتراض خود را علیه تشدید سرکوبگری های حکومت و احضار کردنها و پرونده سازیها و فشار بر روی زندانیان سیاسی و تبعید آنان به زندانهای مختلف بلند کنیم. با اعتراضی سراسری در زندانها را بگشاییم و سال ١٤٠٠ را به سال باز کردن در زندانها و جمع کردن بساط سرکوب وجنایت حکومت تبدیل کنیم.
کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی باید فورا و بدون قیدو شرط شوند.
کمپین برای آزادی کارگران زندانی
Shahla.daneshfar2@gmail.com
١ فروردین ١٤٠٠، ٢١ مارس ٢٠٢١