پیشاپیش روز جهانی کارگر را به همه شما کارگران، بازنشستگان، معلمان، پرستاران که با اعتراضات هر روزه‌تان حماسه می‌آفرینید، به شما زنان شجاع و معترضی که چنین جانانه ایستاده‌اید و به آپارتاید جنسیتی که پرچم آن حجاب است نه گفتید. به شما دانشجویان و جوانان که ستون مهمی از انقلاب هستید و به همه شما مردم که با فریاد زن زندگی آزادی، به میدان آمدید و خلاصی از جهنم جمهوری اسلامی را فریاد زدید، شادباش می‌گویم.
در ایران روز کارگر معنای ویژه‌تری دارد. خصوصاً به دنبال انقلاب زن زندگی آزادی و خصوصاً در اوضاع سیاسی امروز. در اینجا بخش‌های مختلف طبقه کارگر در جدالی هر روزه با چپاولگران و ویرانگران انسانیت‌اند.
امروز ما در شرایطی روز جهانی کارگر را گرامی می‌داریم که فقر و بی‌تامینی در پرتو اختلاسگری‌های مافیای حاکم جمهوری اسلامی بیداد می‌کند. سونامی گرانی و بیکاری بیداد می‌کند. حکومت توان اداره جامعه را ازدست‌داده و حتی آب و برق و نیازهای اولیه مردم جیره‌بندی می‌شود. ما حتی با بحران هوای سالم برای نفس‌کشیدن و با تخریب محیط‌زیست و فرونشست زمین و انواع بحران‌ها روبروییم. این وضعیت جامعه را به نقطه انفجار رسانده است.
در مقابل جنبشی بسیار گسترده در ابعاد وسیع و توده‌ای برای معیشت و رفاه و زندگی انسانی در جریان است. نفت، مترو، ذوب‌آهن، فولاد، هفت‌تپه، معادن و بیمارستان‌ها و بسیاری از مراکز مختلف کارگری، دانشگاه‌ها، خیابان‌ها و کل جامعه در تلاطم است و شعار “معیشت منزلت، حق مسلم ماست” همه‌جا سر داده می‌شود. در اینجا از هر گوشه جامعه اعتراض می‌بارد.
مردم ضعف حکومت را می‌بینند. شکست‌هایش در منطقه و چهره تسلیم‌شده‌اش را در پای میز مذاکره با آمریکا می‌بینند و با شعار “با مذاکره، بی مذاکره سرنگونی” پاسخ محکمی به این حکومت و جهان داده و راه پیشروی بیشتر برای به پیروزی رساندن انقلاب را جستجو می‌کنند.
بحث مذاکره یا جنگ را آن‌چنان داغ کردند که فضای اعتراض را حاشیه‌ای کنند، بازنشسته و کارگر معترض در کف خیابان با شعارهایش “دشمن ما همین‌جاست دروغ می‌گویند آمریکاست”، “نه جنگ میخوایم نه کشتار رفاه میخوایم پایدار” پاسخ محکمی به این تلاش‌ها داد.
حکومت اسلامی از ترس گر گرفتن بیشتر اعتراضات اعدام‌ها را افزایش و سرکوب‌های را شدت داده است. انسان‌های معترضی چون شریفه محمدی، عباس دریس، پخشان عزیزی، وریشه مرادی و لیست بزرگ دیگری در خطر اعدام‌اند. شمار بسیاری از کارگران و معلمان معترض در زندان‌اند. حکومت از اعتراضات معلمان هراس دارد؛ چون قدرت بسیج آنها در سطح سراسری را دیده است و سرکوب علیه آنان با شدت ادامه دارد. اما جامعه با گستردگی اعتراضاتش بی‌حاصل بودن این سرکوب‌ها را به حکومت گوشزد کرده و بر تداوم راه خود تأکید دارد. از جمله سه‌شنبه‌های نه به اعدام به ۴۱ زندان کشیده شده و اکنون خانواده‌های محکومین به اعدام نیز به خیابان آمده و می‌رود که به شهرهای بیشتری کشیده شود.
دیدیم که آغاز سال ۱۴۰۴ اعلام فتح رسمی خاکریز حجاب از سوی مردم به حکومت بود. در هشت و مارس و در فضای جشن‌های نوروزی و آوازخوانی‌ها و رقص بی‌حجاب زنان اشکال مختلفی از به چالش کشیدن کل بساط آپارتاید جنسی حاکم است.
حکومت در اوج استیصال و دیوانه‌وار بین نیروی انتظامی و مدارس قرار داد ورود آزاد پلیس به مدارس را می‌بندند. فریاد مدرسه پادگان نیست از جامعه بلند می‌شود و این جنبشی برای زندگی و زندگی‌ای بهتر و علیه ماشین تحجر و اعدام و جنایت است. جنبش زن زندگی آزادی،
اول مه روز فریاد رسای این جنبش است و با شوروشوق به استقبال این روز بزنیم.
من همه کارگران، بخش‌های مختلف کارگری و همه مردم را ا به برافراشتن پرچم اول مه روز جهانی کارگر فرامی‌خوانیم. شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد، را همه‌جا طنین‌انداز کنیم. بر پایان‌دادن به اعدام‌ها و مجازات شنیع اعدام تأکید کنیم. شعار منزلت معیشت عدالت حق مسلم ماست را در تمام تجمعات و اعتراضات جاری کنیم.
در سطح جهانی نیز امروز کارگران و مردم ایران به بیشترین حمایت‌های نیاز دارند. از اتحادیه‌های کارگری و همه نهادهای انسان‌دوست می‌خواهیم که به حمایت‌های خود ادامه دهند و با فشار بیشتری تلاش کنیم که اعدام‌ها در ایران متوقف شود. در زندان‌ها را باز کنیم و مهم‌ترین شکل فشار بر جمهوری اسلامی بایکوت جهانی آن است. اخراج آن از همه نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان جهانی کار است. اجلاس جهانی آی ال او در پیش است. ما با همین فریاد آنجا خواهیم بود.
گرامی باد اول مه روز جهانی کارگر
Free Them Now