اول مه امسال در ایران یک تحرک سیاسی گسترده از جانب کارگران و بازنشستگان علیه فقر و فساد، علیه اعدام، و علیه حکومت را به نمایش گذاشت و تداوم انقلاب زن زندگی آزادی را مورد تاکید قرار داد. تحرکات برای برگزاری روز جهانی کارگر از هفته های قبل از آن به گستردگی شروع شد. یک روز قبل از اول مه و به مناسبت روز جهانی کارگر یکسری از شرکتهای صنعتی در تهران، قزوین، البرز و سمنان اول مه را تعطیل اعلام کردند. در برخی از شرکت ها نیز برای ساعتی کار تعطیل اعلام شد. جنبش اعتراضی در روزهای قبل از اول مه با حکم اعدام برای توماج صالحی و در فضای جنگ و جدال بر سر تعرضات به زنان برای تحمیل حجاب، بسیار گسترده بود. برای اول مه شبکه زن زندگی آزادی که فعالین دانشجویی و جوانان و دانش آموزان را در بر میگیرد فراخوان به اعتصاب و اعتراض داده بود.
در روز اول مه در تهران جمعیتی از بازنشستگان تامین اجتماعی به مناسبت اول مه تجمع کردند و سخنرانیها و شعار دادن آنها جریان یافت.
در مشهد نیز بازنشستگان تامین اجتماعی با شعار معیشت منزلت حق مسلم ماست” دست به تجمع و راهپیمایی زدند.
کارگران نیشکر هفت تپه در این روزساعتی دست از کار کشیدند و با تجمع و سخنرانی و شعار دادن روز جهانی کارگر را گرامی داشتند. در این تجمع کارگران علیه مدیریت و خصوصی سازی شعار دادند و بر اتحاد کارگران تاکید کردند. ابراهیم عباسی از کارگران شناخته شده هفت تپه به این مناسبت سخنرانی کرد و همه کارگران را به اتحاد علیه مفتخوران فراخواند و گفت اولویت اول ما بازگشت به کار اسماعیل بخشی است که به دلیل دفاعش از حقوق کارگران اخراج شده و کارگران تا بازگشت به کار او ساکت نخواهند ماند.
در کرمانشاه معلمان و بازنشستگان کشوری و تامین اجتماعی به مناسبت اول مه تجمع کردند و از حقوق جهانی کارگران و همه بازنشستگان و مردم دفاع کردند. بازنشستگان با شعارهای کوبنده خود علیه سیستم حاکم و فساد و دزدی شعار میدادند.
در اراک اول مه با راهیپیمایی جمعیت بزرگی از بازنشستگان تامین اجتماعی جریان یافت. بازنشستگان در مقابل ساختمان تامین اجتماعی تجمع کرده و شعار میدادند. این تجمع بر فضای شهر اراک تاثیر مستقیم گذاشته و توجه زیادی را به خود جلب کرده بود. تجمع کنندگان سرود “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی” را سر میدادند و برای آزادی توماج صالحی و دیگر زندانیان شعار میدادند.
در شوش کارگران کاغذ پارس که دو هفته است در اعتراض هستند در اول مه مجددا تجمع و اعتراض کردند و با بردست گرفتن بنر روز جهانی کارگر و فریاد شعارهایشان اول مه را گرامی داشتند و پیگیر مطالباتشان شدند. این کارگران اعلام کردند که تا وقتی به حق و حقوق خود نرسند از پا نخواهند نشست.
همچنین سه تشکل شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان، سندیکای شرکت واحد و اتحادیه آزاد کارگران ایران بیانیه مشترکی منتشر کردند. این تشکلها در بیانیه خود بر تداوم بخشیدن به جنبش #زن_زندگی_آزادی؛ و نیز، ارتقاء، گسترش و عملی ساختن منشور مطالبات حداقلی تشکل های صنفی و مدنی و علیه تعرضات به زنان تاکید کردند.
کانون نویسندگان ایران نیز ضمن شادباش روز جهانی کارگر از مطالبات و خواستههای کارگران اعلام حمایت کرده و خواستار آزادی همه‌‌ی کارگران زندانی و فعالان کارگری در بند از جمله کیوان مهتدی عضو کانون نویسندگان ایران شده است. قبلا نیز هشت تشکل کارگری و اجتماعی “میثاق” اول مه را منتشر کرده و با تاکید بر منشور خواستهای بیست تشکل که در سال ۱۴۰۱ منتشر شده، بر شش مطالبه فوری همین امروز جامعه خط تاکید کشیده و علیه اعدام ها و جنگ علیه زنان و تعرضات معیشتی موضع گیری محکم و روشنی کردند. یک مطالبه این میثاق توقف فوری اعدامها و آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و لغو آپارتاید جنسی و پایان دادن به جنگ علیه زنان بخاطر حجاب است.
احضارها و تهدیدها
در ایران روز معلم یک روز بعد از روز کارگر تعیین شده است و تشکلهای فرهنگی فراخوان به تجمع و اعتراض دادند. جمهوری اسلامی از وحشت تحرکات معلمان شماری از معلمان را احضار و تهدید کرد. از جمله اسماعیل عبدی چهره شناخته شده معلمان که سالها در زندان بوده است، احضار و تهدید شد. بعلاوه در سنندج ۱۷ تن از معلمان و فعالین صنفی احضار و تهدید شدند.. دو روز قبل از آن یعنی روز ۱۰ اردیبهشت نیز یکی از معلمان به نام خالد احمدی در سنندج بازداشت شد. این احضارها و تهدیدها برای جلوگیری از برگزاری روز کارگر و روز معلم است.
بطور خلاصه میتوان گفت که علیرغم ممانعتها و سرکوبهای حکومت اسلامی، برگزاری اول مه به یک سنت اجتماعی در ایران تبدیل شده است و همه کارگران و معلمان و مردم به آن توجه دارند و این یک تحول مهم و دستاورد مهم سیاسی است.
Free Them Now
کمپین برای آزادی کارگران زندانی در ایران
چهارده اردیبهشت ۱۴۰۳، ۲ مه